دارم دیوونه می‌شم از این حجم تکرار. همه‌ش یکی میاد زر می‌زنه که نسل ما گم شده‌ست. نسل ما افسرده‌ست. نسل ما درد داره. آره خب، داریم، ولی نه به خاطر چیزی که اونا می‌گن.

مشکل نسل ما اینه که همه شدن ماشین کپیه همدیگه. یکی یه جمله از آلبر کامو می‌ذاره، هزار نفر دیگه می‌شن روشنفکر. یکی عکس یه دختر با اشک و سیگار می‌ذاره، هشتادتا استوری می‌نویسن «حال دلم اینه».

نسل ما بی‌هویت نیست، ولی زیر یه کوه کپی دفن شده. یه سری توهم‌زده فیک که فکر می‌کنن اگه آهنگ اینستاگرامو با زیرنویس انگلیسی بذارن، معنیش اینه که درد دارن.

بین همه اینا، اونی که واقعاً درد داره، اصلاً تو این جمع نیست. نه پست می‌ذاره، نه نطق می‌کنه، نه فریاد وا مصیبتا سر می‌ده. اون داره با خودش می‌جنگه. توی سکوت. توی شب. بدون مخاطب.

ولی خب، اینا نمی‌فهمن. چون اگه نفهم بودن، الان داشتن یه جمله از هدایت یا کافکا رو نمی‌کندن توی کپشن.

این وسط یه مشت دلقک با تی‌شرت مشکی و گوشی ۴۰ میلیونی، می‌گن "نسل ما گم‌شده‌ست". گم نیستیم رفیق. شماها گم شدین توی کپشناتون. توی استیکرای دپرس تلگرام. ما هنوز اینجاییم.

هنوز نفس می‌کشیم با مشت‌هامون تو جیب. هنوز بلدیم تو سکوت داد بزنیم. هنوز فرق آدم واقعی با ادا رو می‌فهمیم.

هر کی گفت نسل جدید بی‌هویت شده، بگو ببین خودش کیه؟ خودش یه عمر با چادر دروغی یا ریش نمایشی و لایک گرفتن از مردم، همه چیو دفن کرده. حالا اومده نسخه می‌پیچه برای مایی که از آتیششون دراومدیم.

ما رو نه شبکه اجتماعی ساخت، نه ریلزای فیک، نه سلبریتیا.
ما رو شکست ساخت. تحقیر ساخت. نداری ساخت. دهن‌کجی ساخت.

و دقیقاً واسه همینه که یه چیزی هنوز تو ما هست…
یه چیزی که هیچ‌وقت از رو دست کسی ننوشته.

خداحافظ.